مي روم تا دگر از دوري من شاد شوي

دگر از اين قفس عشق من آزاد شوي

بغض غمگين تو از ماندن من بود فقط

مي روم تا كه پر از خنده و فرياد شوي

ميبرم خانه ي اين قلبم و از سينه ي تو

تا كه پايان برسد حسرت ديرينه ي تو

اين همه عشق پراز پاكي من بر تو چه سود

نقش من لكه ي غم بود در آيينه ي تو

بيش از اين قلبمو در محضر خود خار نكن

من و از كرده ي خويش اين همه بيزار نكن

درد اين لب به سكوتت بخدا كشته مرا

پس تو با طعنه زدن مرگم و تكرار نكن

مي روم تا زندگي را با غمت بهتر كنم

عمر باقي گوشه ي ميخانه تنها سر كنم

درد عشقت را فقط در عالم مستي كشم

آن چه را كه قسمتم بوده دگر باور كنم

باوري تلخ از تمام لحظه هاي زندگي